[1]Isiltasuna, hasiera ezezaguna, ez ziren hitzak, ez ziren argiak. Hutsetik jaio ginen, ezer gabe, eta orain, berriro, hutsera itzuli behar gara.[2]Bizitzako bidea, azkenean amaitzen, haizeak eramaten gaitu, urratsez urrats. Ez dago zerura edo infernura begiratzerik, baina egia bat, barnean daramagun fede bat bada. [Estribillo]Ez gara betiko, haizea bezala pasatzen, disolbatuz galduko gara, lainoartean. Ez da behar zerurik, ez da behar infernurik, itzaletan bilakatuko gara, betikotasunean. [3]Fedez mintzo dira, baina ez gurekin, horiek gerra egin zuten, mina eta gosea ekarri. Gizakiaren grina, mundu hau puskatu zuten, eta horiek izenean, fedea bihurtu zuten gezur.[4]Baina guk beste fede bat, isil eta barnekoa, maitasunez eta bakez eraikia, ez esklabotzaz, ez minaz. Hauxe da gure fedea, azken arnasarekin. [Estribillo]Ez gara betiko, haizea bezala pasatzen... [5]Agur, gorputz hau uzten dugu, hau mailegu bat izan da, orain libre gara. Biziak amaiera du, baina oihartzun bat geratzen da, beste norabide batean, isiltasun goxoan. [Agur Bertsoa]Agur esaten dizugu, irribarre batean, nora ezean sartuz, denborarik gabe, itzuliko ez den leku batean. Gozo-gozo, arnasa utziz, bakean lo hartuz.